కొన్ని ప్రేమలు విడిపోయి ఎన్నాళ్లైనా గుండెల్లో మంటలు రేపుతూనే ఉంటాయి. అదే వరుణ్ పరిస్థితి. వరుణ్ (రాఘవ్ తివారీ) కెనడాలో ఉన్నా మనస్సు నిండా శృతి (స్వాతి మెహ్రా) జ్ఞాపకాలే. దాంతో గతాన్ని వదిలేయలేక ఇండియాకు తిరిగి వస్తాడు.
అతనికి తెలియదు… శృతి అప్పటికే కొత్త జీవితం మొదలుపెట్టిందని. రోహన్ (కరణ్ శాస్త్రి) అనే స్మార్ట్, లవింగ్ హస్బెండ్‌తో తన రెండో వెడ్డింగ్ యానివర్సరీని జరుపుకుంటోందని. ఆ జంట లడఖ్ లోయల్లో ట్రిప్‌కి వెళ్తుంది — “జీవితం ఎంత బాగుందో!” అనిపించేంత ఆనందంగా.
కానీ అక్కడే… గతం తారసపడుతుంది.
అదే సమయానికి వరుణ్ కూడా లడఖ్‌కి వస్తాడు. అనుకోకుండా ఎదురుపడతాడు. కళ్లలో కలవరం ఒక్క క్షణంలోనే — గతం మొత్తం మళ్లీ ఫ్లాష్‌బ్యాక్‌గా కదలాడుతుంది.
శృతి గుండెల్లో తడబాటు, కళ్లల్లో మెరుపు, పెదవులపై కన్‌ఫ్యూజన్. భర్త పక్కనే ఉన్నాడు, కాని ఎదురుగా నిలబడి ఉన్నది తన “ఏదో కాలం” జీవించిన వ్యక్తి.
తర్వాత ముగ్గురూ కలసి ట్రిప్ కొనసాగిస్తారు. ఒకే కారులో…
ఒకే నిశ్శబ్దంలో…
ఒకే ఊపిరిలో గతం తిరిగి ప్రవహిస్తుంది.
కారు పెట్రోలు అయిపోయి రోహన్ బయటకు వెళ్తాడు. ఇప్పుడు కేవలం వరుణ్, శృతి. లడఖ్‌లో చలిగాలుల్లో, గుండెల్లో వేడి పెరుగుతుంది. ప్రేమ… పశ్చాత్తాపం… గిల్ట్ — అన్నీ ఒక్కసారిగా ఉప్పెనలా విరుచుకుపడతాయి.
అయితే అదే సమయంలో, లోయల్లో దాగి ఉన్న కొందరు మృగాళ్లు దాడి చేస్తాయి. రోహన్ తిరిగి వచ్చేసరికి అక్కడ ఏమి జరిగిందో… అతను ఊహించలేడు. శృతి – వరుణ్ సంబంధం ఎలా బయటపడింది? తెలిసాక రోహన్ ఏం చేశాడు? ఈ ప్రేమ, పాపం, ప్రతీకారం గాథ చివర ఎలా ముగిసింది?
సినిమా మొత్తం ఈ ప్రశ్నలనే గిలిగింతలు పెడుతూ ఓ థ్రిల్లర్ లా నడుస్తుంది.
ఎనాలసిస్
కొన్ని సినిమాలు కధతో కాకుండా, భావాల ఉష్ణోగ్రతతో మనల్ని తాకుతాయి. ‘ఆన్ ది రోడ్’ అలాంటి సినిమా. ఈ కథలో పెద్ద మలుపులు లేవు, గట్టిగా అరిచే క్షణాలు లేవు — కానీ ప్రతి సైలెన్స్ వెనుక ఒక భావోద్వేగ రణరంగం నడుస్తోంది. కథ కంటే ఎక్కువగా — మనసులో జరగే ప్రయాణమే కదులుతుంది.
వరుణ్, శృతి, రోహన్ ముగ్గురి మధ్య జరిగేది కేవలం ఒక రోడ్ ట్రిప్ కాదు. అది గతం, గిల్ట్, కోరిక, నైతికత మధ్య జరిగే మానసిక ప్రయాణం.
లడఖ్ మంచు లోయలు ఈ కథలో ఒక లొకేషన్ కాదు — అది ఒక “మానసిక స్థితి”. బయట మంచు కురుస్తుంటే, లోపల వేదన ఉవ్వెత్తున ఎగసిపడుతుంది. కథ పెద్దగా కదలదు, కానీ పాత్రలలోని కదలికలు అంతర్గతంగా తీవ్రమైనవి. గతపు ప్రేమ, ప్రస్తుతపు బాధ్యత, గిల్ట్, ఆకర్షణ — ఇవన్నీ మసకబారిన మేఘాల్లా ఒకదానిలోకి ఒకటి కలుస్తాయి.
స్క్రిప్ట్ & స్టైల్ – సైలెన్స్ తో నిండిన థ్రిల్
స్క్రిప్ట్‌లో పెద్ద కాంప్లిక్ట్ లేనప్పటికీ, మానసిక టెన్షన్‌ని ఎప్పుడూ తగ్గనీయలేదు. దర్శకుడు సూర్య లక్కోజు ప్రతి సీన్‌ను నిర్వచించకుండా చెప్పే విధంగా మౌనంలో మునిగించాడు. స్లో నరేషన్ కూడా ఆ ఉద్దేశ్యపూర్వకమైన నెమ్మదితనం — ప్రతి క్షణం “తర్వాత ఏమవుతుందో” కంటే, “ఇప్పుడు మనసులో ఏమవుతోంది” అన్న దానిపైనే దృష్టి పెట్టారు.
స్క్రీన్‌పై ఎటువంటి సెన్సేషనల్ మలుపులు లేకపోయినా, శృతి – వరుణ్ మధ్య సైలెన్స్‌లోని స్పార్క్స్ ఆ క్షణాల్ని సజీవంగా ఉంచుతాయి.
తమ మధ్య ఉన్న “అనధికార ప్రేమ” ఈ సినిమాకి ఎమోషనల్ ఆక్సిజన్.
టెక్నికల్ మేచ్యూరిటీ – చిన్న సినిమాకు పెద్ద రూపం
దర్శకుడు సూర్య లక్కోజు సింపుల్ స్టోరీని విజువల్ ఇంటెన్సిటీతో ఎలివేట్ చేశారు. గిఫ్టీ మెహ్రా కెమెరా వర్క్ లడఖ్ యొక్క ఒంటరితనాన్ని అందంగా పట్టుకుంది — ప్రతి ఫ్రేమ్‌లో చల్లదనం, మౌనం, ఖాళీగా ఉన్న మనసు ప్రతిబింబిస్తాయి. సుర్భిత్ మనోచా బ్యాక్‌గ్రౌండ్ స్కోర్ సినిమాకి గుండె చప్పుడు లాంటిది — చిన్న సీన్‌కైనా పెద్ద థ్రిల్లర్ ఫీలింగ్ తెస్తుంది.
మందార్ సావంత్ ఎడిటింగ్ సినిమాకు కావలసిన స్పేస్‌ను ఇచ్చింది, సి.వి. రాజు సౌండ్ డిజైన్ థియేట్రికల్ టెన్షన్‌ని బలపరిచింది. తక్కువ బడ్జెట్‌లో తీసినా, సినిమా లుక్ మాత్రం ఇండీ హాలీవుడ్ స్టాండర్డ్.
ఫైనల్ గా…
తెలుగులో రోడ్ ట్రిప్ థ్రిల్లర్లు చాలా అరుదు. మనకు ఈ జానర్ కొత్తగా అనిపించడానికి కారణం — ఇది యాక్షన్ ఆధారంగా కాకుండా ఎమోషనల్ క్లాస్ట్రోఫోబియా మీద ఆధారపడి ఉంటుంది. “వెళ్తున్న దారి” ఇక్కడ భౌగోళికమైనది కాదు, అది ఒక మనసులోని దారి.
అదే కారణంగా సినిమా వేరు అనిపిస్తుంది.
“ఆన్ ది రోడ్” అనేది రోడ్ల మీద నడిచే సినిమా కాదు,
అది మనసులో తిరుగుతున్న జ్ఞాపకాల మలుపు.
సైలెన్స్, గిల్ట్, డిజైర్‌లను మిక్స్ చేసిన ఈ స్మాల్ థ్రిల్లర్ – పెద్ద సినిమాలా అనిపిస్తుంది.
